Kelime-i şehadet, İslâm’ın beş temel esasından en önemlisidir. Zira İslâm ile şereflenen kişi, ilk önce kelime-i şehadet getirmek mecburiyetindedir. Talip, “Eşhedü En Lâilâhe İllalah ve Eşhedü Enne Muhammeden Abduhu ve Resûluhu” diyerek kelime-i şahadet getirmiş olur. Kelime-i şahadetin manası: Ben şahidim ki Allah’tan başka ilâh yoktur ve yine şahidim ki Hz. Muhammed O’nun kulu ve Resûl’üdür.

İslâm dini, tevhit dinidir. Tevhit ise tek Allah’a inanıp iman etmektir. Kişinin hem kendisini hem de tüm mevcudatı Hak ile birlemesidir. Allah’a inanıp iman eden kul, O’nun emir ve yasaklarına uymak mecburiyetindedir. Çünkü ibadetsiz din olmaz. Nitekim Fatiha suresinde ‘Ancak sana ibadet eder ve ancak senden dilerim’ diye Allah’a söz veriyoruz. Şu halde bizler de Allah’a yaptığımız secdenin arifi olmak için kelime-i şehadeti iyice anlayıp hayatımıza uygulamalı ve birde bir şahitliğin bilincine varmalıyız.

‘İslâm dini, tevhit dinidir’ demiştik. Tevhit ise Allah’tan başka bütün ilahları inkâr etmektir. Onlar zaten yoktular, onları insanlar kendi elleriyle yaptılar, kendi zanlarınca yaptıkları putlara tapmaya başladılar. Bunun içindir ki İslâm dini müşriklere karşı savaş açmıştır. O günün müşrikleri de ilâhlarını korumak için İslâm’a karşı çıkmışlardı. Bugün de bizler farkında olmadan şirke düşüyoruz. En büyük şirkimiz ise “BEN ve BENCİLLİĞİMİZ.”

Bizler, hep kendilerine Peygamber gönderilen kavimlerdeki müşrik insanları, Allah’ı inkâr eden ateist insanlar olarak bilirdik. Fakat Kur’an-ı Kerim’e bakıldığında, Peygamberlerin gönderildiği kavimlerdeki insanların, Allah’ ı inkâr eden, O’na inanmayan insanlar olmadığını, aksine Allah’a inanan hatta O’na ibadet eden insanlar olduğunu görmekteyiz. “And olsun ki onlara, gökleri ve yeri yaratan, güneşi ve ayı buyruğu altında tutan kimdir?” diye sorsan, mutlaka “Allah” derler. O halde nasıl yüz çevirip dönüyorlar?” (Ankebut, 61)

Cenab-ı Allah “Biz her ümmete, ‘Allah’a kulluk edin, tağuttan sakının’ diyen bir peygamber gönderdik.” diye buyurmaktadır. (Nahl, 36 ) Tağut kelimesi, “teğa” kökünden türemiştir. Manası; haddi aşmak ve taşmak anlamlarına gelir. İslâm terim olarak Allah’a karşı haddini aşan mahlûk anlamındadır. Şu halde bu ikilikten kurtulmak için, kendi imanımızı ve İslâm anlayışımızı tekrar gözden geçirelim. İslâm demek, teslim olmak demektir. Hakk’a teslim olan kişinin, artık her şeyi Hak’tan bilip abidliğinde kıblesini iyi tespit etmesi gerekir. Allah’ın ilahlık vasıflarından herhangi birini kendinde gören, bu makamı kendisine yakıştıran ve bu yüzden Allah’a karşı haddini aşan her şey, her kişi tağut olmuş olur. Bundan dolayıdır ki bizler, bu ikilikten kurtulmak için “Lâ ilâhe illallah” dediğimizde Allah’tan başka ilah yoktur demiş oluruz.

Kuran’ın inen ilk ayeti “Oku” olmakla birlikte ilk suresi de Fatiha’dır. Fatiha, fetih kelimesinden gelir. Yani insan, kendisini okumakla birlikte cehaletini fethedip arifleşir, gafletini fethedip olgunlaşır, delâletini bilip hidayete erer. Kendi bedeninde kendi gerçeğini bilip ilahileşir. Bu hâl onu Rahmân’a yakın kılar ve kişi Rahmân’ın aynası olur. Sonra da Rahmân’ın güzellikleri o kişiden açığa çıkmaya başlar. Artık kul, tam anlamı ile Rabbine teslim olursa nedensiz, niçinsiz, nefsî duygu ve hareketlerden uzak, enesiz bir şekilde kulluğunun bilincinde olursa Rahman onun aynasından yansıyıp etrafa Hakk’ı ve hakikati anlatmaya başlar.

İnsan, Hakk’ın aynası olacaksa bu aynanın çok net ve duru olması gerekir, kişinin kullukta halefliğini çok güzel yansıtması gerekir.

Allah’ın tek olduğuna şüphe yoktur. Zatında, sıfatlarında, fiillerinde bir tek olanı birleme söz konusu değildir. O halde bir olanı birleyen değil, her bakımdan eşsiz olan bir tek ilâhı kendimizde kabul eden ve yalnızca Rahmân’a kulluk edenlerden olalım. İhlâs suresi “LÂ İLAHE İLLALLAH” ı anlatan en güzel ayettir.

“Siz, Âdem’e secde edin.” (Bakara, 34) Her şey bu emirle başladı. Sen-ben kavgası, o mu bu mu mukayesesi, sen mi çok seviyorsun yoksa ben mi, sen mi çok biliyorsun yoksa ben mi kıyaslamaları. İşte her şey o zaman başladı. “Hani Rabbin meleklere ‘muhakkak ben yeryüzünde bir halife yaratacağım’ diye buyurmuştu da onlar: Orada fesat çıkaracak ve kan dökecek bir kimse mi yaratacaksın? Oysa biz seni hamd ile tespih ve takdis etmekteyiz’ demişlerdi.”(Bakara, 30)

Ve Allah yarattığı ilk insana Âdem ismini verdi. Âdem’in, lûgat manası ilk insan demek ise de diğer bir manası da hiçlik ve yokluk demektir. Âdem, yazılış itibari ile Elif, Dal ve Mim harfleriyle yazılır. Başta olan “Elif” Allah, sonda olan “Mim” ise Muhammed’i temsil eder. Ortadaki “Dal” ise ister beden olarak, ister dünya olarak düşünelim, yani bu âlemde veya bu bedende, Hz. Âdem’de ve her insanda, hem önünde, hem sonunda, hem içinde, hem dışında Allah ve Hakikat-i Muhammediyye temsil eder. Hakikat-i Muhammediyye insandan güzel ahlâk olarak açığa çıkar. Cenab-ı Resulûlah’ın, ‘Âdem daha yaratılmazdan yetmiş bin yıl evvel de biz Nebi idik’ diye buyurması da bu sebeptendir.

Cenâb-ı Hak, dünya üzerinde kendi Vahdaniyetinin muhabbetinin ve kendi zenginliğinin açığa çıkması, Habibim dediği Hz.Muhammed’in ahlâkınının arz üzerinde hüküm sürmesi için Cenâb-ı Resûlullah’ın nurundan ‘ben bir gizli hazineyim, bilinmekliğimi murat ettim’ hadis-i kutsi gereğince Hz. Âdem’i yarattı ve melekelere Âdem’e secde edin diye buyurdu.

Bu secde, Allah’ın emri ile olduğundan ilâhlık değil tazim secdesidir. Bu farkı anlayamayan iblis secde etmeyip kovulmuşlardan oldu. Ve mukayese etmek o zaman başladı. Allah, her kavime kendi içlerinden bir peygamber göndermiştir. Fakat iki cihan güneşi sevgili peygamberimizi âlemlere rahmet olarak göndermiştir. (Enbiyâ, 105) Cenâb-ı Resûlullah, kâinatın en şereflisi ise O’na inanıp iman eden ümmeti de kâinatın en şerefli ümmetidir.

“Şu bir gerçek ki, Allah ve melekleri o peygambere salât ederler. O’nun şanını yüceltirler. Ey inananlar! Siz de O’na salât edip içtenlikle selam verin.” (Ahzab-56)

Değerli dostlar, Allah ve melekleri Cenâb-ı Resûllah’a salât ve selâm veriyorsa bizim ne yapmamız gerekir? Eğer kastedilen ‘Allahümme salli ala Muhammed’ demek ise bunu zaten Allah, melekleri ile yapıyor. Bize ihtiyacı yok.

Kuran’ın bize anlattığı ise başka bir şeydir. Salât, namaz ile peygamberimize dua demek ise de salah ekiyle birlikte iyilik, bir kimsenin istenilen ve övülmeye değer şekilde bulunması gibi manaları da içerir. Ayrıca yardım etmek ve destek vermek anlamlarını da taşır.

O halde bizler, arzın üzerine yayılıp ahlâk-ı Muhammediyye’yi en güzel şekilde tatbik edip anlatmalıyız. Bu bizim aslî vazifemizdir. Bir başka deyişle ihvan, efendisini en güzel şekilde temsil edip O’nun güzelliğini kâinata anlatmakla yükümlüdür. Salâ; namaz, selâm, selâmet bulmak ise ihvan Rabbini salât ve selâm ile anlatacak! İhvan, daim namazda olursa selâmete erer, daim tefekkürde olursa Rabbine yaklaşır, daim zikirde olursa içinde bir sıcaklık ve sevgi oluşur. Bu sevgi, onu Aşkullaha taşır.

“Allah’ın ve Resûlullah’ın sevgisi ile yanmayan gönül hamdır, ahlattır. Bütün nefsaniyeti, duyguları ve düşünceleri hamdır. Ancak sevgi ihvanı olgunlaştırır ve sonsuz ömre ulaştırır. Kur’an, hakikat-i Muhammed’in bizim içimizde olduğunu, bize imanı sevdirenin ve gönüllerimize sindirenin O olduğunu haber veriyor. (Hucurat, 7)

Bu dünya Cenab-ı Resulullah’ın yüzü suyu hürmetine yaradılmışsa ve her insanda hakikat-i Muhammediyye varsa o zaman O’nu gönüllerde ve içimizde arayalım.

“Ümmilere içlerinden, kendilerine ayetlerini okuyan, onları temizleyen, onlara kitabı ve hikmeti öğreten bir Peygamber gönderen O’dur.” (Cuma, 2 ) Burada ümmilik; iman (gaybe) eden fakat hakikati bilmeyen demektir. Er-rahman suresinin ilk 4 ayeti, bize hakikati öğreteni anlatıyor. Bu hakikati öğetenler ise ya peygamberlerdir ya da silsile yolu ile O’nun nesebinden gelen Hakk’ın veli kulları yani mürşitlerdir.

Kâinat, Cenab-ı Resulullah’ın gönlünden ibarettir. Nasıl ki bu kâinat ışığını ve sıcaklığını bir güneşten alıyorsa, bütün gönüller de sevgisini Cenab-ı Resûllullah’tan alır. Zira bütün gönüller, aynı gönülden ibarettir. (Kendi Gerçeğine Seyir, Ali Bektaş)

Kendini bu gönül sıcaklığında bulan âşık, Allah ve Resûlü’nün kendi varlığında birde birliğinin şahitliğine ererse bütün âleme “EŞHEDÜ EN LÂ İLÂHE İLLALLAH VE EŞHEDÜ ENNE MUHAMMEDEN ABDUHU VE RESÛLUH” diye haykırır.

“De ki Allah’ı seviyorsanız bana uyun ki Allah da sizi sevsin ve günahlarınızı bağışlasın. Muhakkak ki Allah Gafurdur, Rahimdir. De ki Allah ve Resulüne itaat edin.” (Âl-i İmrân - 31/32)

Ya Rabbi! Sen kullukta Hakk’ı taşıyan, Hakk’ı zâhir eden, Hakk’ı temsil eden kullarınla ikna olursun.

Mevlâ’m bizleri arif olarak kendi şahitliğine ulaştırsın. Rabbim, cümlemizi kendisine dost, habibine ümmet eylesin. Rabbim, O’nu anlatmada sünnetlerini ve ahlâkını kendimizde tatbik etmemizde bizlerin gayretini arttırsın. Rabbim O’nun sevdikleriyle bizleri dost eylesin. Rabbim bu yolda cümlemizin yar ve yardımcısı olsun.

Enver EFE
İstanbul, 15.03.2015