Hz.İbrahim ve Hz. İsmail As. tarafından inşa edilen Kabe asırlar boyunca sel suları ve diğer tabiat şartları etkisiyle harap olduğundan bakım ve tamiri gerekiyordu. Nihayet Kabe’de vukuu bulan bir hırsızlık neticesinde Kureyşliler Kabe binasını yıkarak yeniden inşa etmeye karar verdiler. Kureyşin her ailesi Kabe’nin birer tarafını tamir etmek üzere anlaştılar. Kabe Hz.İbrahim’in yaptığı temele kadar yıkılarak duvarları yeniden örüldü. Hz.Muhammed (SAV) Kabe’nin tamirinde bizzat çalışarak taş taşımış, hatta bu yüzden mübarek omuzları yara olmuştu. Hacer-ü Esved’i yerine koyma sırası gelince kabileler anlaşamadılar. Her kabile bu şerefli işi kendisi yapmak istiyordu. Bu yüzden aralarında kavga çıktı. Kan dökülmek üzereyken, Kureyş’in en ihtiyarı, bir hakem seçilerek onun kararına uyulmasını teklif etti. Hep birlikte ittifakla devrin en güvenilir insanı olan Hz. Muhammed (SAV)’i hakem seçtiler. Durumu ona anlattılar. Fahri Kainat Efendimiz bir yaygının üzerine Hacer-ül Esved’i koyarak uçlarını Kureyş’in her ailesinin ulularına tutturdu. Örtüyü tutamayanlarda tutanları tutarak beraberce konulacağı yere kadar götürdüler. Peygamberimiz de taşı yerine yerleştirdi. Bu çözüm hereksi son derece memnun etti. Bu esnada Resulü Ekrem efendimiz 35 yaşında idi.

Peygamber efendimiz 37 yaşlarında iken Ukaz panayarında İyad kabilelerinin ulusu olan, hatiplik ve şairlikte meşhur haniflerden Saide oğlu Kus’un irad ettiği çok güzel ve etkileyici bir hutbesini dinledi ki bu hutbenin tercümesi şöyledir.

“Ey nas, geliniz, dinleyiniz, belleyiniz, ibret alınız. Yaşayan ölür, ölen fena bulur, olacak olur, yağmur yağar, otlar biter, çocuklar doğar, analarının, babalarının yerini tutar. Sonra hepsi mahvolup gider. Vakıaların ardı arkası kesilmez, birbirini takip eder. Kulak veriniz. Dikkat ediniz, gökte haber var, yerde ibret alacak şeyler var. Yeryüzü bir sarayın döşemesi, gökyüzü bir yüksek tavan, yıldızlar yürür, denizler durur, gelen kalmaz, giden gelmez, acaba vardıkları yerden hoşnut olup da mı kalıyorlar, yoksa orada bırakıp uykuya mı dalıyorlar. Yemin ederim, Allah’ın bir dini vardır ki şimdi bulunduğumuz dinden daha sevgilidir ve Allah’ın gelecek bir Peygamberi vardır ki onun gelmesi pek yakındır. Gölgesi başınızın üstüne geldi. Ne mutlu o kimseye ki ona inanacak, o da ona doğru yola gösterecek. Ne yazık o talihsize ki ona isyan edecek ve karşı gelecek. Yazıklar olsun ömürleri gafletle geçen ümmetlere.

Ey iyad topluluğu, hani babalarınız ve dedeleriniz; hani süslü köşkler ve taştan evler yapan Ad ve Semud kavmi; hani dünya varlığına aldanıp da başında bulunduğu kavmine “ Ben sizin en büyük rabbinizim” diyen firavun ile nemrud? Onlar size bakılınca daha zengin ve kuvvetçe sizden daha güçlü değimliydiler? Bu toprak onları değirmeninde öğütüp toz etti. Yok etti. Kemikleri bile çürüyüp dağıldı. Evleri yıkılıp ıssız kaldı. Yerlerini yurtlarını şimdi köpekler şenlendiriyor. Sakın onlar gibi gaflet etmeyin. Her şey geçicidir. Kalan ancak Cenab-ı Hakk’tır ki birdir, eşi ve benzeri yoktur. Tapacak ancak odur. Doğmamış ve doğrulmamıştır. Evvel gelip geçenlerden bizim ibret alacağımız şey çoktur. Ölüm ırmağının girecek yerleri var, ama çıkacak yerleri yoktur. Büyük, küçük hep göçüp gidiyor. Giden geri dönmüyor. İyice inandım ki, herkese olan bana da olacaktır.”

Bu hutbe çok meşhur olarak uzun bir süre arap şair ve hatipleri arasında etkiliğini sürdürdü. Daha sonraları ise, Iyad Kabilelerinin topluca Müslüman olmalarına vesile oldu.

Eskiden beri Mekke’de Hanifler ve zahidler Recep ayında Hira (Nur) dağında bir köşeye inzivaya çekilirler ve tefekküre dalardı. Hz. Muhammed (SAV)’de 40 yaşlarına doğru, yalnız kalıp tefekküre dalmaktan çok haşlandığı için, Hira dağında kendisine bir mağara seçti. Sık sık oraya gider, azığı bitene kadar orada tefekküre dalar ve ibadet ederdi. Azığı bitince Hz. Hatice’nin yanına döner ve bir müddet sonra tekrar azık alarak mağarasına çekilirdi. Zaman zaman kulağına sen Allah’ın elçisisin diye gaibden sesler geliyor, gözüne de melekler görünüyordu. Bu arada sadık rüyalar görmeye başladı. Gördüğü her rüya olduğu gibi çıkıyordu. Bu hal böylece altı ay kadar devam etti.